دل نگار

بعضی ها هم هستند که حرف هایشان خریداری ندارد.معتقدم که کلمه ها باید گفته شوند،اگر کلمه ها ناگفته بمانند یا در مغز ته نشین می شوند یا در قلب. وقتی کلمه ها در مغز ته نشین می شوند مغز گنجی می شود پنهان...گنج پنهان هم که فایده ای ندارد.اما وقتی کلمه ها در قلب روی هم تلمبار می شوند تبدیل می شوند به باروت و قلب هم می شود یک بمب باروتی....مدام حرف های ناگفته بیشتر می شوند و قلب باروتی به لحظه ی انفجار نزدیکتر...و وقتی قلبی به لحظه ی انفجار نزدیک می شود شاعری متولد می شود ...از دیار حرف های ناگفته...